7.3 C
Staphorst
dinsdag 19 maart 2024

De tien ambassadeurs van Biden

Het is heel normaal dat het standpunt van president Recep Tayyip Erdogan over het starten van een “persona non grata”-procedure tegen de ambassadeurs van tien landen wereldwijd een aanzienlijke weerslag heeft. Een dergelijke radicale en ongekende houding, die nog nooit eerder is gezien, noch in Turkije, noch ergens anders in de wereld, richtte plotseling de aandacht op Turkije.

Het is duidelijk dat men dit wil verkopen als een concreet voorbeeld van Erdogan’s steeds willekeuriger politiek. Echter, niemand kan zeggen dat het incident door de houding van Erdoğan is veroorzaakt, of een gebeurtenis die elke dag voorkomt.

In feite is dit gebeuren uitzonderlijk en nog nooit in de geschiedenis van de werelddiplomatie voorgekomen, dat ambassadeurs van tien landen zich verzamelen als militanten van een politieke partij of beweging en gezamenlijk een verklaring afleggen over een kwestie van een gastland.

Ambassadeurs zijn verplicht om hun land op de beste manier te vertegenwoordigen in het land waarin ze zich bevinden en om de beste dialoog tot stand te brengen tussen hun eigen land en het land waarin ze zich bevinden.

Het is veel zinvoller om hun te vragen wat hen ertoe heeft bracht om zo’n radicale, buitengewone, uitzonderlijke stap te zetten. Want wat de schijnbaar buitengewone reactie van Erdogan veroorzaakte, die Erdogan eigenlijk geen andere keuze laat, is deze extreem gepolitiseerde en buitengewone beweging zelf.

Een extreem politiek geval
Ik kijk niet eens naar de reden voor deze politisering. Mijn persoonlijke mening is echter dat de Kavala-kwestie, die gerechtvaardigd was voor deze beweging, al te gepolitiseerd is geworden. Een eerlijke proces door de beschuldigingen tegen hem is door actie van de tien ambassadeurs grondig verstoord.

Aan de ene kant heeft iedereen in dit land of enig democratisch land het recht om zich tegen de macht te verzetten, en het recht om dit op de meest radicale manier te doen. Mits dit binnen wettelijke grenzen plaats vindt en zonder toevlucht te zoeken in geweld of degenen die geweld gebruiken te steunen. Niemand kan worden verweten of vervolgd voor het uitoefenen van dit recht.

Aan de andere kant is het onmogelijk om niet te zien dat de campagnes die op deze manier voor Kavala worden gevoerd, een effect hebben dat de sfeer van eerlijke gerechtigheid verder verstoort. Is het een steun voor Kavala, of hem gebruiken in een slecht scenario?. Of is de actie van de ambassadeurs van tien landen een ondernemen onder leiding van de Amerikaanse president Biden, van wie duidelijk is dat hij een plan heeft om Erdogan omver te werpen met zogenaamde “democratische actoren.”

Geven deze ambassadeurs om Kavala?
In de tussentijd kan niet worden berekend hoe een dergelijke interventie, die van Turkije bijna een koloniaal land maakt, in Turkije zal worden ervaren en dat deze actie Erdogan geen andere keuze zal laten dan een dergelijke reactie te geven. Voor het overige staat de Turkse rechtsgang in het kader van zijn betrekkingen met de EU al open voor inspectie door de EU. Het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) heeft Turkije al op de meest duidelijke manier advies gegeven over deze of gene kwestie, met name over de Kavala-zaak. Dit wordt door beide partijen geaccepteerd en gerespecteerd.

Je moet echt blind zijn om niet te zien dat er een ander plan, is dan Kavala, dat op dit niveau wordt overschreden en dat de Kavala-kwestie wordt gebruikt door de ambassadeursopstand. De zorg van de ambassadeurs is niet de vrijheid voor Kavala, maar om via hem hun politieke rekeningen met Erdogan te vereffenen. Ze zijn zich ervan bewust dat ze daarmee de Kavala-zaak nog hardnekkiger maken, en het kan ze niet schelen.

Egypte, Syrië en Israël?
Als hun echte zorg mensenrechten en democratie was, waarom hebben we ze dan niet solidair gezien met Palestijnse journalisten, schrijvers en politici, die decennialang onder de slechtste omstandigheden in de gevangenissen van Israël worden vastgehouden? Zijn de Turkse gevangenissen veel erger dan daar, en zijn de situaties hier veel urgenter dan daar?

Gisteren schreef Resul Tosun: Waarom voelden ze niet de behoefte om een ​​gezamenlijke verklaring af te leggen, bijvoorbeeld toen de eerste en enige gekozen president van Egypte, Mohamed Morsi, gevangen werd gezet en in de rechtszaal werd achtergelaten om te sterven? Of, de tienduizenden gevangenen die onder de zwaarste omstandigheden vast zitten, waarom horen we er niets over?

Waarom denken de landen van deze ambassadeurs bijvoorbeeld niet aan de wet en mensenrechten wanneer het Assad-regime duizenden mensen vermoordt en duizenden vrouwen in gevangenissen gijzelt? Laten deze voorbeelden niet veel urgentere situaties zien in termen van mensenrechten en waarden, in termen van democratie?

Natuurlijk is zelfs een enkele persoon die ten onrechte van zijn vrijheid is beroofd een ernstig zaak. Maar ligt de oplossing van deze problemen niet bij de ambassadeurs van deze brutale staten, die zelf de oorzaak en aanhanger zijn van allerlei antidemocratische staatsgrepen, autocratische regimes en mensenrechtenschendingen in deze landen?

Professor dr. Yasin Aktay is plaatsvervangend voorzitter van de AK-partij. Hij staat bekend als een van de belangrijkste assistenten van de Turkse president Recep Tayyip Erdoğan. Aktay spreekt vloeiend Engels en Arabisch en heeft verschillende boeken geschreven die betrekking hebben op de politieke islam. Zijn bijdrage maakt deel uit van Bureau Arabia, een initiatief van de Moslimkrant.

Meer informatie over Bureau Arabiahttps://moslimkrant.nl/bureau-arabia-een-initiatief-van-de-moslimkrant-2/