Laatst stond ik in de supermarkt. In de rij stond een Chinese man, netjes gekleed, die drie pakken melkpoeder wilde afrekenen.Tot mijn verbazing hoorde ik het meisje achter de kassa zeggen: “Sorry meneer, u mag maar een pak kopen.”
De man liet zien dat hij geld had, maar de caissière was onverbiddelijk.
Toen ik aan de beurt was, vroeg ik aan de caissière waarom. “Hij gaat de melkpoeder doorverkopen voor bijna 50 euro per pak,” zei ze. “In China hebben ze tekort aan melkpoeder.” Ik rekende af en ging verder.
Thuis aangekomen knaagde het tafereel aan mij. Het liet mij niet los. Zou de man de melkpoeder echt doorverkopen? En als hij dat zou doen: so what? Er zijn zelfs hamsterweken!
Ik dacht aan de organisatie Artikel 1, de commissie Gelijke Behandeling en het College voor de Rechten van de Mens. Wat zouden zij hiervan vinden? Is dit niet discriminatie op huidskleur?
Een paar dagen later was ik in dezelfde supermarkt. Tot mijn verbazing zag ik een rij Marokkaanse jongeren tussen de 14 en 17 jaar voor de kassa staan met elk een pak melkpoeder om af te rekenen. Ik moest denken aan de Chinese man. Zo snel als ik kon, stond ik in de rij. Na het afrekenen liep ik op gepaste afstand achter hen aan naar buiten. Ze liepen allemaal naar een geparkeerde Volkswagen. Daar aangekomen ging de kofferbak open. De jongens leverden hun melkbussen in.
Een van hen had mij in de gaten. Ik liep op de jongens af en vroeg waarom zij zoveel melkpoeder hebben gekocht. Zover ik weet, maken Marokkanen bijna geen kinderen meer. Hoe ik dat weet?
Ik hoorde dat van een zaaleigenaar. Het gaat niet zo goed met de verhuur van de bruiloftzalen. Steeds minder Marokkanen willen trouwen. Het resultaat: weinig tot geen Marokkaanse babyfeesten.
De eigenaar van de auto schatte ik op een jaar of 21. Hij was duidelijk de leider: “Wij doen toch niks verkeerd?”
“Nee,” antwoordde ik. Maar ik wil alleen weten waarom Marokkaanse jongeren zoveel melkpoeder hamsteren.
“Ik verkoop het aan de Chinees door,” was zijn antwoord.
– “En wat krijg je voor terug?,” vroeg ik.
“ Kan van alles zijn,” was zijn antwoord.
“Zoals?,” vroeg ik.
“Nou, bijvoorbeeld vuurwerk. Volgende maand wordt oud en nieuw gevierd. Dan verkoop ik het door. Voor knallende prijzen.”