Volgens oud-ombudsman Alex Brenninkmeijer is het slecht gesteld met de rechtsstaat in Nederland. “Als er een stresstest zou bestaan voor de rechtsstaat, dan zakt Nederland”, zei hij tegen BNR.
Eigenlijk zegt hij wat velen van ons denken. Het meten met twee maten is een veel gehoorde klacht bij de moslimburgers van dit land.
Schrijnende contrasten
Aan de ene kant mogen moslims bijna niets meer mogen zeggen. Aan de andere kant mogen anderen van alles roepen over de islam en moslims. Als ik inga op de actualiteit, ben ik de hele dag bezig. Maar wat me deze week trof, was het schrijnende contrast tussen een haatzaaiende Haagse PVV’er (en voormalig Tweede-Kamerlid) en de in ongenade gevallen integratieadviseur.
Ik heb het hier respectievelijk over Willie Dille en Tariq Ramadan. In een door haar verspreidde video zie je naast de gruwelijke beelden van terroristische aanslagen, waar overigens moslims grootste slachtoffers van zijn, een kernbom afgaan waarmee de moslims van de aardbodem worden weggevaagd. Op de achtergrond hoor je een persiflage van het lied van John Lennon ‘Imagine’. Dille vindt dat de oproep tot wegvagen van de islam ‘een standpunt van haar partij’ is. Op de ontstane ophef reageert ze laconiek: ,,Ik heb het net als het filmpje over de religie en dus niet over de mensen”. Het is aan het Nederlandse rechtssysteem om hier adequaat op te reageren.
Arbeidsconflict
Aan de andere zijde hebben we de recente ontwikkelingen rondom Tariq Ramadan die volgens berichten deze week binnenkort aan de slag gaat in de Essalaam moskee in Rotterdam.
Tariq Ramadan is de oud-integratieadviseur van de gemeente Rotterdam. Zijn takenpakket bij zijn aanstelling in januari 2007 bestond uit het hekelen van een aantal urgente integratievraagstukken en het tot elkaar brengen van de verschillende groepen in de stad. Het gemeente bestuur kreeg dus een professionele bruggenbouwer en de Erasmus Universiteit stelde hem aan om zijn academische deskundigheid aan te wenden om het Rotterdamse integratiedebat een nieuwe impuls te geven. Maar het duurde niet lang of er ontstonden barsten in deze dienstbetrekking.
De Gay Krant beschuldigde Ramadan in 2009 van hatelijke uitspraken over homoseksualiteit in een van zijn lezingen. Deze beschuldiging is overigens nooit hard gemaakt. Rik Grashoff, voormalige Wethouder van GroenLinks en verantwoordelijk voor Participatie, sprak zelfs van ‘onjuiste, tendentieuze, onvolledige en uit de context gerukte’ beschuldigingen.
De aanstelling van Ramadan in de zomer van 2010 bij de Engelssprekende Iraanse tv-zender PressTV om het discussieprogramma Islam and Life te presenteren, zorgde voor frictie in de reeds fragiele werkrelatie. Hij gaf vanuit zijn vakantieverblijf te kennen uit principiële overwegingen niet te zwichten voor de druk. Voor de gemeente was toen de maat vol. Hem werd het heulen met een zender van een ondemocratische staat verweten.
Dit opgeblazen arbeidsconflict is inmiddels allang door de recente politieke ontwikkelingen achterhaald. De deal tussen de G8 en Iran leidde namelijk ook tot de normalisering van de politieke relatie met het Westen. Je zou kunnen stellen dat Ramadan vooruit liep op de ontwikkelingen in het Midden-Oosten.
Persona non grata
Maar de in ongenade gevallen ster van het Rotterdamse integratiedebat kon op geen enkel begrip rekenen. Hij was een paria geworden, een persona non grata. Toen aan het begin van deze week het onbevestigde nieuwsbericht opdook dat er een mogelijke samenwerking tussen de hoogleraar en de Essalammoskee voorhanden was, waren de poppetjes al aan het dansen.
Het nieuws verspreidde zich via de sociale media als een vuurtje. Hoewel de imam van de moskee, Azzedine Karrat, dit gerucht ontkende, was de schade al aangebracht. Hij werd in media heel geraffineerd als een “haatimam” neergezet. Dat het gemakkelijk is om voor haatprediker versleten te worden, bewijst dit uit de hand gelopen conflict. Het is representatief voor de verziekte sfeer in de stad van Erasmus.
Het laatste is zeker nog niet gezegd over deze maatschappelijke maar ergens ook persoonlijke drama. Het bestuur en de moskeegangers van de Essalaam moskee mogen zich wat mij betreft best verheugen op een mogelijke samenwerking. Het zal een zeer welkome afwisseling zijn om deze begiftigde geleerde in de moskee te horen spreken. Klagen we niet altijd over het gebrek van kennis van de Nederlandse samenleving bij de traditionele imams?!
Een moskeebestuur die een academicus binnenhaalt van dit kaliber, die vanuit een brede wetenschappelijke kader mee kan denken, mag zichzelf gerust op de borst slaan. Ik zou de geestelijke ontplooiing van mijn kinderen zo aan Tariq Ramadan toevertrouwen.