Afgelopen week was de Palestijnse president Mahmoud Abbas -bekend als Abu Mazen- op officieel staatsbezoek in Algerije. Daar maakte de Algerijnse president Abdelmadjid Tebboune bekend dat de machthebbers in Algiers 100 miljoen dollar aan de Palestijnen zouden overmaken. Hier waren wel eisen aan verbonden.
Voordat Abu Mazen Algiers bezocht, was en is op sociale media een giftig woordenoorlog gaande tussen Algerijnen, Palestijnen en Marokkanen, vaak vol fake nieuws. Algerijnen gebruiken de Palestijnen om Marrokkanen in de moslimwereld in diskrediet te brengen. Zij schreeuwen dat Marokko een religieuze en politieke zonde begaat door samen te werken met de zionisten in Israël in het kader van de Abraham Akkoorden.
Marokkaanse joden zijn Marokkanen
Marokkanen en Joden hebben een lange geschiedenis met elkaar. Die is terug te voeren tot de tijd van de moslimaanwezigheid in Spanje. Onder leiding van het katholieke koningspaar Ferdinand en Isabella – die de reconquista voltooide -. In 1492 werd het uitdrijven van de Moren (de moslims van het Iberisch schiereiland) en joodse onderdanen een feit. Toen de moslims weg werden gejaagd door Isabella van Spanje, vluchtte veel joden o.a. naar Marokko. Israël bestond toen nog niet.
Een tweede zaak die joden met Marokko verbindt, is het politiek beleid van koning Mohammed5. Toen de meeste Europese regeringen hun joodse onderdanen aan het nazi-regime hadden uitgeleverd, weigerde de opa van de huidige koning Mohammed6, joodse onderdanen aan het Vichy-regime in Frankrijk uit te leveren dat collaboreerde met nazi-Duitsland. Door deze weigering van Marokko leven tegenwoordig bijna 1 miljoen Marokkaanse joden in Israël. Zij spreken nog steeds het Marokkaanse dialect (Darija) en leren hun in Israël geboren kinderen de Marokkaanse taal waarmee zij zijn opgegroeid en vieren hun feesten nog steeds op z’n Marokkaans.
Als Marokko niet de staat Israël erkent, dan ontkent zij de historische politiek-culturele band met haar eigen joodse onderdanen die in Israël, Amerika, Canada, Frankrijk en Nederland wonen.
Een voorbeeld: in Israël wonende Marokkaanse joden die in Marokko de graven van hun ouders en grootouders wilden bezoeken, konden nooit rechtstreeks vanuit Israël naar Marokko vliegen. Ze vlogen dan eerst vanuit Tel Aviv naar Rome, Parijs of Brussel om van daar uit door te vliegen naar Casablanca of Marrakesh. Alleen omdat zij in Israël wonen?
Sinds het ondertekenen van de Abraham Akkoorden, kunnen Marokkaanse joden rechtstreeks vanuit Tel Aviv naar Casablanca of Marrakesh vliegen. Zoiets was daarvoor niet mogelijk.
Ik herhaal: Marokkaanse joden zijn ook Marokkanen, net als de Neder-Marokkanen Marokkaans zijn. Verschil is: Marokkaanse joden hangen de joodse religie aan en de Marokkanen zijn moslims.
100 miljoen dollar zwijggeld
Jammer is dat Algerijnen en Palestijnen de lange geschiedenis die Marokkanen en joden verbindt, niet willen begrijpen.
Palestina en het lijden van de Palestijnse bevolking als politieke inzet is het bewijs dat het de Algerijnse machthebbers nooit ging om de Polisario maar om het tegenwerken van Marokko. Want waar waren de Algerijnse machthebbers de afgelopen vijftig jaar inzake Palestina en het lijden van de Palestijnse bevolking?
De steun van Palestijnse politici voor de Algerijnse aanpak om Marokko zwart te maken wegens het ondertekenen van de Abraham-Akkoorden zal op lange termijn politiek en economische in het nadeel van de Palestijnen werken.
Terwijl Abu Mazen Algiers verliet, liet de Palestijnse pers weten dat de Algerijnse president Tebboune aan Abu Mazen vroeg om te bemiddelen tussen Algerije en Israël.
Het Palestijnse persagentschap, Palestine News Network (PNN) schrijft op gezag van bronnen dat Mahmoud Abbas bij zijn terugkeer uitgebreid verslag deed aan de Israëlische geheime dienst in Beit El in Ramallah. Aan hen had Abbas een vertrouwelijke brief gegeven afkomstig van de Algerijnse president, gericht aan de Israëlische premier.
Het Palestijnse persbureau JerusalemPress liet via Twitter: Mahmoud Abbas kreeg 100 miljoen dollar om te bemiddelen tussen Algerijnse president en de Israëlische premier. Het Palestijnse volk heeft nimmer een cent ontvangen van Algerije.
Op 13 september 1993 tekende Mahmoud Abbas namens de Palestijnen en Simon Peres namens Israël het Oslo akkoord. De ondertekening vond plaats in Washington in aanwezigheid van de toenmalige Amerikaanse president Bill Clinton, minister-president Yitzchak Rabin en Yasser Arafat.
Voorafgaand aan de officiële onderhandelingen waren twee “Brieven van wederzijdse erkenning” getekend. In de ene erkende Israël de PLO als de wettelijke vertegenwoordiger van het Palestijnse volk. In de andere erkende de PLO het bestaansrecht van Israël als staat voor het Joodse volk.
Het wordt tijd dat de Palestijnen stoppen met het eisen van moslims om niet samen te werken met joden of Israël. Hoe kunnen zij dit van hen eisen terwijl zij dat zelf wel doen?