Onpeilbare leegte, rauwe pijn. Dat is wat iedereen voelt die op de luchthaven werkt. Of werkte. Ik was er 25 jaar lang intens betrokken en moet ook vandaag vechten tegen tranen zodra ik hierover een woord wil zeggen. So Unreal.
Ik ben er momenteel ook fysiek helemaal aan ten onder. Jetlag, keelontsteking, barstende hoofdpijn, emotie.
“Maar ik zie een sprankel van hoop in iedereen die zich sinds de eerste seconde uit de naad werkt om de ellende wat te temperen. Reddingswerkers, militairen, luchthavencollega’s, passagiers die er voor kozen om anderen te helpen in plaats van zichzelf in veiligheid te stellen. Passagiers die een been verloren en op TV verklaren dat ze vooral gelukkig zijn dat ze het allebei overleefd hebben. Bovenmenselijk schoon.”
“Ik zie ook hoe het luchthavenpersoneel er alles aan doet om de passagiers van vandaag, vannacht en morgen toch onderweg te krijgen naar hun bestemming. Misschien is het goed om te voelen dat je iets kan bijdragen en helpt het hen om het bittere leed te verwerken, maar de inspanning kan niet onderschat worden.”
Persethiek
“Ik zie dat ze er alles aan doen om te vermijden dat nog meer gruwelijke beelden van de aanslag en de huidige toestand van de luchthaven in de media terecht komen. Ik ben een warme voorstander van absolute persvrijheid en transparantie, maar ook van persethiek. “We vinden dat we dat aan onze lezers/kijkers verschuldigd zijn”, is een pervers excuus.”
“Ik was zelf vijf jaar journalist en weet met welke opdracht ze vanaf de redactie op pad gestuurd worden. Voor mij hoeven hierover ook geen filmpjes meer op Facebook. Dit moet een plaats zijn waar we steun vinden aan elkaar, dus graag nu even niet. En humor dan? Dat zie ik altijd totaal zitten maar zelfs daar ben ik vandaag niet klaar voor. Zeker niet voor de gore karikatuur die verscheen in Charlie Hebdo.”
“Maar nog zoveel gruwelijker is wat we sinds eergisteren zien in de media. Politieke vingerwijzing en recuperatie. De slachtoffers zijn nog niet eens geïdentificeerd (dat zegt wat over de wreedheid van deze aanslag) en ik hoorde op de radio zelfs al een vakbondsman die probeert garen te spinnen van deze situatie. Ziek word ik daarvan. Ik wil structurele oplossingen zien. Geen koehandel met onze privacy. Maar een strafuitvoering die onder stringente voorwaarden uitzonderingsmaatregelen voorziet tegen (en alleen tegen) vermeende terroristen.”
Wafelijzerpolitiek
“Ons land is maar een schort groot en totaal feodaal gedesorganiseerd. Gemeenschappen, gewesten, provincies, taalgrenzen, paritair samengestelde whatever, postjes, politiek gekleurde middenveldorganisaties die elke gelegenheid te baat nemen om zand te gooien in de raderen van vernieuwing om postjes, benoemingen en verworven rechten ongenuanceerd veilig te stellen. Wafelijzerpolitiek die leidt tot een hoofdstad met meer politiezones dan seizoenen in het jaar.”
“Los van het waanzinnige prijskaartje daarvan: dat KAN niet efficiënt werken. De politiek toont meer aandacht voor Halle-Vilvoorde dan voor integratie en veiligheid. We weten al wat de gevolgen zijn: we gooien met nog wat meer bommen op Irak en Syrië. Wat we moeten doen is stoppen met wapens leveren in die regio. Afkicken van onze olieverslaving en elke economische relatie ‘on hold’ zetten met landen die fundamentele groeperingen ondersteunen.”
“We hebben alles. We kregen de beste opleiding, de beste medische zorg, voorlopig ook nog een pensioen en de beste vooruitzichten. Het ontbreekt ons nergens aan. Als wij niet in staat zijn om de knoop te ontwarren, zal niemand het in onze plaats doen. Dan gebeurt overmorgen of binnen drie maanden weer hetzelfde. Haast onmogelijk te vermijden als we niet de handen uit de mouwen steken. Durf alles in vraag stellen. Een betere gelegenheid om de boel op te kuisen komt er niet.”
Jan van der Cruysse was van 1994 tot 2014 woordvoerder van Brussels Airport. Bovenstaande tekst heeft hij op zijn eigen Facebook pagina gepost.