Zweven schijnt een gelukzalig gevoel te geven, zoals het prachtige panorama van vogels die ogenschijnlijk onbezorgd in de lucht hangen of paragliders die heerlijk onbekommerd door de lucht glijden.
Ik ben zwevend zoals het zo mooi heet. Maar mijn zwevende situatie is allesbehalve gelukzalig of onbezorgd. Ik ben radeloos, want de tijd begint te dringen. De Kamer is met reces om carnaval …uh campagne te voeren, de stempas is op de mat gevallen, de verkiezingsretoriek is losgebarsten, maar ik weet het nog steeds niet.
Mijn hoop is dat ik met aanvullende informatie die in deze laatste weken losgepeuterd wordt, zoals de sigaar uit eigen doos van 50 plus als het gaat om verlaging van de pensioenleeftijd, tot een definitieve keuze kom. ‘I’ll take my chances’ met de minst slechte keuze in plaats van de beste. Wegstrepen is de nieuwe realiteit waarmee ik moet dealen!
Nooit eerder behoorde ik tot de schare zwevende kiezers. Al vóór mijn stemgerechtigde leeftijd was ik overtuigd socialist. In mijn studententijd heb ik de partij van mijn keuze stevig omarmd. Al ben ik nooit lid geweest, zij was wel zonder enige twijfel mijn partij.
Maar helaas moet ik met pijn in mijn hart toegeven dat wij uit elkaar zijn gegroeid. Op sluimerende wijze sloop de twijfel erin, met als eerste zichtbare barstjes de verkiezingen van vier jaar geleden. Na lang wikken en wegen besloot ik om strategische redenen, toch op mijn partij te stemmen. Niet stemmen is geen optie geweest, ik was zo eentje die anderen bekritiseerde als ze geen gebruik maakten van hun stemrecht. Maar ook daarin ben ik van mijn geloof gevallen.
Nu begrijp ik mensen die niet gaan stemmen. Sterker nog, ik zou zelfs willen dat sommige mensen niet gaan stemmen. Mensen die zich niet verdiepen in politiek-maatschappelijke zaken maar achter hun leider aanlopen zonder na te denken wat de gevolgen zijn van bepaalde standpunten, vind ik een gevaar voor de democratie. Brexit is daar een schoolvoorbeeld van.
Terug naar mijn zwevende status. Zoals bij velen lig teleurstelling daaraan ten grondslag. In 2014 heb ik op de PvdA gestemd om de duivelse VVD, de partij die de corruptielijst aanvoert, buiten de deur te houden. Ja, ik snap het dat het land geregeerd moet worden. Ja, ik snap het dat ons politiek stelsel partijen dwingt met elkaar samen te werken. Maar nee, ik snap het niet dat partijen die ideologisch zo ver van elkaar af staan, samen gaan regeren. En nee ik snap het absoluut niet dat de sociale inborst van PvdA ver te zoeken was in die vier jaar.
Gezien de ruimte die ik hier ter beschikking heb, zal ik een summiere opsomming daarvan geven: a-sociaal ouderenzorg; inhumaan bed-bad-broodakkoord dat het kabinet moest redden, maar niet-uitzetbare mensen aan hun lot overliet; dubieus vluchtelingenverdrag met Turkije; wegkijken terwijl Israël aan de lopende band mensenrechten schendt en VN-resoluties aan zijn laars lapt; te lang geen empathie tonen voor de pijn die een deel van Nederland voelt bij de racistische karikatuur Zwarte Piet; tegen de wet in, aow’ers in door Israël bezet gebied hogere uitkering geven maar aow’ers in door Marokko bezet gebied korten op hun uitkering.
Aangezien de barstjes van vier jaar geleden uitgegroeid zijn tot een immense breuk zal ik op 15 maart op een andere partij stemmen, al is het ‘a hell of a job’ om een keuze te maken!