Sunny Bergman wil weten waarom veel witte mensen zich verongelijkt voelen of zelfs boos worden als het over racisme en witte privileges gaat.
Op welke manier kleurt wit zijn het denken? Op zoek naar antwoorden ontleedt Sunny Bergman in Wit is ook een kleur de moraal van de ‘weldenkende’ elite. Zondag 18 december zendt de NPO2: Wit is ook een kleur op Doc2 uit.
Vooralsnog worden in het racismedebat de problemen gemakshalve neergelegd bij immigranten. Omdat ze niet goed zouden integreren. Of bij lager opgeleide PVV-stemmers. Omdat zij racistische denkbeelden hebben. Maar wat kleurt de blik van witte hoger opgeleiden, die het morele gelijk aan hun zijde denken te hebben en menen dat kleur er niet toe doet? Slagen zij erin om hun kinderen ‘kleurenblind’ op te voeden?
Bergman neemt de proef op de som. In het opmerkelijke ‘black doll/white doll’-experiment wordt gekeken naar de keuzes die kleuters maken tussen zwart en wit. De jonge deelnemertjes, nog niet getraind in het geven van sociaal wenselijke antwoorden, blijken ongeacht hun eigen kleur dezelfde keuzes te maken en stellen de witte pop stelselmatig boven de zwarte pop. Zo vindt bijvoorbeeld 75 procent de witte pop het slimste.
De twee poppen zijn identiek, op de kleur van hun huid en ogen na.
Volgens Philomena Essed, hoogleraar in Critical Race, Gender and Leadership Studies, is het is logisch dat de kinderen deze keuzes maken. Het weerspiegelt wat kinderen dagelijks al om zich heen zien: in films, literatuur en in het onderwijs zijn de slimme helden altijd wit. In dit kader onderzoekt Bergman ook de witte kijk op de geschiedenis en onze helden van weleer, zoals Michiel de Ruyter, in hun rol van onderdrukker. Hoe gaan we om met deze kantelende blik?
Het valt Bergman op dat een groot deel van de witte hoger opgeleiden ervan uitgaat dat de westerse cultuur en beschavingsnormen een voorbeeld zijn voor de rest van de wereld die zich daar naar zou moeten voegen. ‘Door ervan uit te gaan dat jouw waarden algemeen geldende neutrale waarden zijn, verhef je jezelf moreel en cultureel boven anderen’, stelt Bergman.
Bergman ziet een verband tussen de woede en het zelfbeeld van witte mensen. ‘Gevoelens van superioriteit passen niet in ons zelfbeeld. Dat we genieten van witte privileges en gekleurde mensen oneerlijk behandelen, op hen neerkijken of beledigen evenmin’, aldus Bergman. ‘Met iets waarvan we menen dat het niet bestaat, willen we niet geconfronteerd worden. De morele en culturele verhevenheid die veel witte mensen met zich meedragen is uiteindelijk een handicap.’