Ik heb een vriendin die anoniem wenst te blijven. Laat ik haar Bouchra noemen. Bouchra woont in de provincie Utrecht, is jong, werkt in een ziekenhuis en heeft een eigen huisje, autootje en is “gelukkig” met haar leventje. Een bewuste jonge vrouw die God vreest en het beste probeert te maken van haar leven.
Zoals de meeste ziekenhuizen heeft ook het ziekenhuis waar zij werkt jaarlijks een personeelsfeest. Tijdens dat feest ontmoette Bouchra een jongeman. De vonken vlogen naar alle hoeken in haar lichaam. Haar hart danste. Bouchra voelde vlinders in haar buik. Het was alsof Cupido haar recht in haar zenuwstelsel raakte op alle plekken waar je maar een vrouw kon raken.
Na het personeelsfeest kwam van slapen niks terecht. De volgende dag hield ze haar gsm in de gaten hopende dat de man die zij de avond eerder had ontmoet iets van zich zou laten horen. Maar het gebeurde niet. Het liefdesvuurtje brandde in haar lichaam. Bouchra kon niet eten of drinken. Alsof zij onbewust aan de ramadan was. Na twee dagen kreeg ze een bericht: Hi Bouchra, was nice to meet you. Do you have time for a drink?
Jazeker, het brandde van binnen en misschien dat drinken haar zou afkoelen. Maar ik sla een hoop over, want mijn column moet kort.
Bouchra en haar kersverse liefde wisten het zeker: ze waren boterverliefd op elkaar. Maanden later wilde Bouchra en haar toekomstige levenspartner niks anders dan met en voor elkaar gaan. Hij was een Amerikaanse soldaat die vlakbij Amersfoort was gestationeerd. Aan de taal lag het niet, want Bouchra stond zoals de meeste jonge moslima’s haar mannetje in maar liefst vier talen.
Bouchra vertelde het eerst haar moeder zodat zij de goedkeuring zou krijgen van haar vader. Helaas voor Bouchra: papa wilde het niet. Bouchra moest maar een leuke Marokkaanse jongeman zoeken.
Dat wilde Bouchra niet, want ze was er heilig van overtuigd dat zij de liefde van haar leven gevonden had. Daar kon geen vader tegenop. Bouchra begon om haar heen te vragen en te googelen. Ze wilde niet zondigen, maar ook niet dat haar vader haar toekomst zou bepalen.
Ze belde het Marokkaans consulaat in Den Bosch en legde het geval voor. Ook het consulaat kon niks voor haar doen, want toestemming was nodig van haar voogd, in dit geval de vader die helaas niet wilde meewerken.
Bouchra was ten einde raad. Hoe kon zij trouwen zonder te zondigen?
Het shariahuwelijk bleek de oplossing. Dat is een huwelijk die je meestal kan sluiten bij een imam tussen enkele getuigen. Na een aantal gesprekken met vriendinnen, ging ze naar een imam die het shariahuwelijk voltrok. Ze deed het voor een papiertje zonder juridische waarde, maar voor Bouchra had het emotionele waarde, omdat zij niet wilde zondigen.
Inmiddels is Bouchra ook volgens de Nederlandse wet getrouwd en heeft ze twee prachtige kinderen en ze woont met haar Amerikaanse soldaat in de VS.
Dat er ook zogenaamde moslimmannen het shariahuwelijk gebruiken om misbruik te maken van moslimvrouwen is een feit. Dat kunnen we niet ontkennen. Jonge moslima’s dienen we voor te lichten over het eventueel juridisch vervolgen van misbruikers van het shariahuwelijk.
Maar laten wij niet de zelfbewuste Bouchra’s beinvloeden, omdat sommige mannen niet klaar zijn voor de liefde van hun dochters, zussen of moeders.