Ik loop ons voetbalveld op, waar enkele Marokkaanse vrienden aan het inspelen zijn. Warmlopen en spelen met de bal.
Twee dagen daarvoor heeft Marokko de eerste wedstrijd in het toernooi om de Afrika Cup tegen Congo met 1-0 verloren. Dus met een beetje venijn in de stem daag ik ze uit. Ik roep het extra hard zodat ze het allemaal kunnen horen:
‘Heh wat is dat met het Marokkaanse elftal. Die Atlas Leeuwen lijken wel lieve poesjes. 1-0 tegen Congo. Kan niet waar zijn!’
Een reactie blijft niet uit:
’Weet je, het zijn allemaal individualisten. Het is geen team. Nog nooit geweest. We winnen nooit met het nationale elftal.’
Een ander roept vanaf de andere kant: ‘Geen mentaliteit’, Thijs. Echt zo slap. Ze moeten vechten, niet zo klooien met die bal.’
Instemmende klanken gaan over het veld. De beste voetballers staan ook in Marokko aan wal.
‘Thijs, het komt nooit goed met het nationale elftal. Gewoon niet genoeg kwaliteit om zo’n toernooi te winnen.’
De mineur over het resultaat klinkt door in hun commentaren. Maar het beste moet nog komen:
‘Maar luister mannen hoe zit dat met die trainer? Hoe kun je nou Hakim Ziyech niet selecteren. Je laat de kans liggen om een middenveld te creëren met een Marokkaans-Nederlands hart van El Ahmadi en Ziyech. Hoe kan dat nou?’
Toegegeven mij zit die keuze om Ziyech thuis te laten niet lekker: Hij koos voor Marokko en niet voor het Nederlands elftal dat was al jammer, maar een trainer die hem niet selecteert, dat kan niet. En als een van de vaste middenvelders in de aanloop van de Afrika Cup geblesseerd raakt en Ziyech komt dan nog niet op je lijst voor dan ben ik het helemaal kwijt. Ik ben dus op zoek naar Marokkaans eerherstel voor Hakim. Daar is weinig voor nodig.
‘Wij snappen hem (de bondscoach van Marokko) ook niet. Hij is gewoon gek man. Je hebt helemaal gelijk!’
‘Niemand snapt hem in Marokko, Thijs, ze zouden hem moeten ontslaan. Nieuwe trainer. Doe maar een Nederlander! Leren ze ook meer samenspelen.’
Heerlijk. Voetbalhumor, die zo kan omslaan in totale euforie. Nederland en Marokko doen hierin niet voor elkaar onder. Alleen in de aanloop naar dit toernooi is er in Marokko nog weinig ‘rood-groene-gekte’ gaande. Geen liedjes, speciale ‘Afrika Cup thee’ of een spaaractie bij Supermarkt Marjane die de voorpret in gang zetten. Het is allemaal wat lauw.
Het afgelopen WK in Brazilië heerste er in Nederland ook weinig vertrouwen. Het doet alleen bij ons geen afbreuk aan de marketingdiarree aan acties die inspelen op het mogelijke ontstaan van de ‘Oranjegekte’. En die kwam er al vrij snel na de 5-1 tegen Spanje.
Maar goed niet in Marokko. Er wordt een beetje met ingehouden adem gekeken en na het eerste verlies, is er niets meer goed. En iedere rechtgeaarde voetballiefhebber is dan, net zoals in Nederland, bondscoach. Het herstel met een 3-1 winst tegen Togo geeft de burger enigszins moed, maar alles moet gebeuren tegen een van de topfavorieten Ivoorkust. Winst betekent plaatsing voor de kwartfinales.
En dan gebeurt een klein mirakel. Zo eentje die de stemming in een land kan doen omslaan. Een invaller, Rachid Aliou, geeft Marokko in de 64e minuut hoop op een vervolg met een werkelijk magistrale goal. Van buiten het strafschopgebied neemt hij de bal aan dribbelt, kijkt, houdt in, schiet. Een onhoudbaar schot in de rechterbovenhoek. Extase op het veld.
Marokko is door. Ivoorkust uitgeschakeld. In Rabat en andere steden is het feest. Toeterende auto’s en mannen die, hangende uit de ramen van auto’s, zwaaien met de Marokkaanse vlag. Ik vind het nog ingetogen. Juichen met de handrem op. Het vertrouwen lijkt nog niet grenzeloos, zoals dat in Nederland groeit met het klimmen in het toernooi. Winst in de halve finale zondag aanstaande tegen recordhouder Egypte zal ongetwijfeld meer losmaken. Altijd al een beladen duel.
De winnende coach, Herve Renard, heeft natuurlijk altijd gelijk. En als de Atlas Leeuwen het toernooi winnen, heeft niemand het over…..
Er gaat een lichte zindering door Marokko, die zondag leidt tot een nieuwe werkelijkheid. Wat die dan ook zal zijn. Voetbal kent een universele beleving met in ieder land een beetje ‘couleur nationale’.
Alleen, ik mis Ziyech.
Thijs Kolster woont met zijn gezin in Marokko en schrijft sinds 2015 een wekelijks blog onder de titel ‘Verhalen uit Marokko’. Vanaf april 2016 is hij vaste columnist voor De Moslimkrant. Thijs kijkt met zowel de blik van een buitenstaander en als ingezetene naar Marokko. Dat maakt zijn blik interessant. Op die manier laat hij ons op een luchtige manier kennis maken met Marokko.