Wat maakt je een Nederlander of een Rotterdammer? Over deze vragen heeft Rotterdam een flink debat achter de rug naar aanleiding van de integratienota.
Nederlander of Rotterdammer zijn is méér dan toevallig in het land of de stad wonen. Het gaat vooral om het respecteren en naleven van onze normen, waarden, wetten en vrijheden die in de loop van eeuwen vorm gekregen hebben. De linkse partijen gaan hier geheel aan voorbij met de slogan ‘we zijn allemaal Rotterdammers’. Speculeren over de vraag wat iemand nu werkelijk een Nederlander maakt, is al helemáál uit den boze.
Beestje bij de naam noemen
Dit verklaart waarschijnlijk ook de kramp waarin veel raadsleden schieten als Leefbaar Rotterdam het beestje bij de naam noemt. Spreekt mijn collega Michel tijdens een debat over buurthuizen over overlastgevende Marokkaanse jongeren, dan is de zaal te klein. “Waarom nou die afkomst erbij? Het zijn gewoon onze Rotterdamse jongeren hoor!”. Idem dito als ik aangeef dat het toch echt meestal Marokkaanse jongens zijn die vrouwen nasissen. Of als ik aankaart dat Turkse kinderen worden afgezonderd en gehersenspoeld in moskee-internaten. “Leven blanke kinderen op een sportvereniging in Hillegersberg dan niet afgezonderd?”
Waag het dus niet om groepen in Nederland te bestempelen als Marokkanen of Turken. Maar wat nou als die groepen dat zélf doen? Wat als de Rotterdamse straten volstromen met juichende Rotterdamse jongeren met Turkse vlaggen wanneer het land waarin ze geboren zijn verliest van het land van hun grootouders? Wat als er lange files staan richting de stembussen in Den Haag als er nationale verkiezingen in Turkije zijn? Nog actueler: wat als duizenden Rotterdammers het, in rood getooid, nodig vinden mee te lopen in een anti-Koerdische demonstratie?
Geïmporteerde stammenstrijd
Zoals veel andere Rotterdammers was ik in januari aanwezig bij de wake voor de slachtoffers van de aanslag op Charlie Hebdo op Plein 1940. Ik heb goed gekeken, maar zag geen Turken noch andere groepen allochtonen. Opvallend dat diezelfde groep er wél voor te porren is om een internationaal conflict naar de straten van Rotterdam te importeren. Net als bij de Gazademonstratie van vorig jaar, leidde dit ook tot een grimmige sfeer in de stad. De Allah Akbars waren niet van de lucht, voorbijgangers werden agressief bejegend en de burgemeester moet weer eens theedrinken met de betrokken partijen om meer gesneuvelde ruiten te voorkomen. Inmiddels worden op kosten van de belastingbetaler Turkse moskeeën in het Rijnmondgebied beveiligd. Rotterdam heeft problemen zat. De gevolgen van een geïmporteerde stammenstrijd kunnen we missen als kiespijn.
Als Leefbaar Rotterdam deze problemen op de agenda zet, verwijten linkse partijen ons de integratie van deze groepen tegen te werken. Het tegenovergestelde is het geval. Integratie wordt belemmerd door partijen als de PvdA, die tientallen jaren het probleem van de multiculturele samenleving onder de mat hebben geveegd en goedkeurend toekeken toen parallelle samenlevingen in onze stad ontstonden. Partijen die nu toestaan dat internationale conflicten in onze straten worden uitgevochten en dat het Hofplein inmiddels meer weg heeft van het Taksimplein.
Waar hoor je bij?
Over een paar weken staan er nieuwe Turkse verkiezingen voor de deur. Een tijd om te kiezen, ook voor vlaggenzwaaiende, filerijdende en demonstrerende Turken in Rotterdam. Naast de vraag of zij zich -net als een paar maanden geleden- opnieuw achter de islamiseringspolitiek van de autocraat Erdogan willen scharen, staan zij tevens voor een wellicht nog veel fundamentelere keuze: waar hoor je bij? Bij het land waar je waarschijnlijk al je hele leven woont? Of bij het land van je grootouders waarvan je met een vlag over je schouders door de straten trekt? Kies je voor het tweede, verbindt je daar dan ook de enige logische conclusie aan?
We zijn allemaal Nederlander, aldus links. Fout. We kúnnen allemaal Nederlander zijn. Maar je moet het wel willen. Anders houdt het op.