Deel 2: Waarom vrede tussen Israël en Palestina uitblijft.
Er is het onderscheid tussen de staat Israël en het Israëlische regime. Als erkend lid van de Verenigde Naties dient Israël zich aan het internationaal recht te houden.
Dat is decennialang niet bepaald het geval dankzij de Israëlische coalitieregeringen. Het zijn de politici die verantwoordelijk en aansprakelijk zijn voor hun beleid en voor hun daden. Zij vormen het Israëlische regime.
Het hoofddoel van de Joods-Israëlische bevolking en van de Joodse kolonisten is het realiseren van Eretz ofwel Groot-Israël. Naast Israël zelf, moet het ook Oost-Jeruzalem, de Westoever van de Jordaan en Gaza omvatten. Maar het Internationaal Gerechtshof wijst die ideologie op grond van dwingend internationaal recht af: de bezetting is illegaal. Israël moet zich uit alle bezette gebieden terugtrekken.
Eretz-Israël is volgens de zionistische Joden van God gegeven. De 19de eeuwse grondlegger van het zionisme, de Oostenrijker Theodor Herzl, zei al waar het om gaat: Der Judenstaat. Er valt niet over te discussiëren, laat staan te onderhandelen. De Joodse staat Israël -van vreemde smetten vrij- is de kern en de nationale ideologie. Een overgroot deel van de Joods-Israëlische bevolking, alle zionistische kolonisten van de harde lijn en vrijwel alle politieke partijen staan hier achter. Een handjevol Israëlische critici wijst voortdurend op de gevaren voor het land en de bevolking. Naar hen wordt niet geluisterd.
De kolonisten van de harde lijn, verenigd in Gush Emunim [het blok van de geloofsgetrouwen], ontwierpen een duidelijke en eenvoudige strategie, door alle coalitieregeringen met succes toegepast. Samenvattend volgens Amos Schocken in The necessary elimination of Israeli democracy gepubliceerd in Haaretz op 25-11-2011:
De grenzen van Israël na de Zesdaagse Oorlog van 1967 zijn definitief. De in de bezette gebieden achtergebleven Palestijnen worden onderworpen aan een ruwe behandeling om hen op de vlucht te drijven, uiteindelijk uitmondend in hun verdrijving. Hen worden hun rechten ontnomen, zij zijn zelfs geen tweederangs burgers en niemand interesseert zich in hun lot. Deze oneindig geduldige strategie van territoriale confiscatie en apartheid negeert het recht op eigendom van land, mijdt de mensenrechten en grondwettelijke gelijkheidsgaranties.
Democratie staat Eretz-Israël in de weg en moet vernietigd worden. Alle gelegenheden om de doelstellingen te bevorderen worden uitgebuit. Een Israëlisch apartheidsregiem is een noodzakelijk instrument; regelrechte criminaliteit en leugens zijn geen enkel probleem; kritiek en oppositie zijn onaanvaardbaar en moeten worden geëlimineerd, ook als acties illegitiem of zelfs crimineel zijn; tegelijk moeten illegale activiteiten legaal wordengemaakt via amendering van wetten of met een geheel nieuwe juridische interpretatie.
John Dugard, eminent geleerde in het internationaal recht en plaatsvervangend rechter in het Internationaal Gerechtshof (het hoogste rechtsprekende orgaan ter wereld) zei op 6 mei 2015:
Ik ben een Zuid-Afrikaan die onder de Apartheid heeft geleefd. Ik aarzel niet om te zeggen dat de misdaden van Israël oneindig veel erger zijn dan die begaan door het Apartheid- regime van Zuid-Afrika. […] En ik, zoals in feite elke Zuid-Afrikaan die het bezette gebied bezoekt, heb een vreselijk gevoel van déjà vu. We hebben het allemaal al eerder gezien, behalve dat dit oneindig veel slechter is.
In mijn volgende artikel ga ik in op de vraag waarom de Nederlandse overheid vrede tussen Israël en Palestina in de weg staat.
Jan Wijenberg is oud-diplomaat en politiek activist. Wijenberg was onder anderen ambassadeur in Jemen, Tanzania en Saoedi-Arabië. Hij was tot eind 2009 bestuurslid van de Stichting Stop de Bezetting die zich inzet voor een rechtvaardige en duurzame vrede in het Midden-Oosten op basis van het internationale recht.