Ik had een droom, een akelige droom.
Bij de Belastingdienst heerste jarenlang met medeweten van de politiek, topambtenaren en medewerkers bij de belastingtelefoon institutioneel racisme. Ik vroeg mij af: hoe kon het ooit zover komen? Wij leven tenslotte niet in een bananenrepubliek, toch?
De Belastingdienst is niet de enige die zich schuldig maakt aan racisme zoals de Autoriteit Persoonsgegevens (AP) heeft geconstateerd. In mijn droom kwam institutioneel racisme bij veel instanties voor zowel in de publieke als private sector.
Ik moest denken aan de politie als het gaat om etnisch profileren. Volgens de definitie van de Nederlandse politie en Amnesty International is dat het gebruik maken van criteria als huidskleur, nationaliteit, etniciteit, taal of geloof bij opsporing of handhaving, terwijl dat niet objectief te rechtvaardigen is.
In mijn droom zag ik in de grote steden dat allochtonen jongeren bekeuring op bekeuring kregen omdat ze volgens de richtlijnen van de politie aan samenscholing doen. Terwijl in diezelfde steden autochtone jongeren en vooral dronken studenten in het weekend bijna nooit een bekeuring kregen.
Ik zag voor me rechercheurs van het team Bijstandsfraude, van de Sociale Dienst, die bezig zijn met een jacht op vooral oudere Nederlandse Marokkanen en Turken die een huis hebben in hun geboorteland.
Ik moest denken aan scholen die vaak allochtone kinderen een lager schooladvies geven omdat de ouders niet altijd mondig genoeg zijn om de docenten te confronteren met hun vastgeroeste vooroordelen. Ik zag docenten van de hogescholen die tegen allochtone studenten die hier geboren zijn zeggen: goh wat spreek jij goed Nederlands zeg.
In mijn droom zag ik voetbaltrainers die geen oog hadden voor het mooie technische voetbal, maar naar het aantal maximale allochtonen die zij denken te moeten opstellen, omdat anders het elftal te veel allochtonen zou hebben.
Ik moest denken aan de Nederlandse kranten, radio en tv redacties die het aantal allochtonen bijhouden die aan het woord komen zodat de allochtonen niet de overhand krijgen in de programmering. De baas van de opiniepagina bij Trouw heeft ooit gezegd: “wij laten niet veel allochtonen bij ons schijven omdat onze lezers publiek wit is.”
Ik zag in mijn droom uitzendbureaus die het institutioneel racisme bij werkgevers promoten, door hun alleen te voorzien van witte medewerkers die vaak hun salaris bij allochtone consumenten incasseren.
Ik moest ook denken aan de vastgoedmakelaars die bepaalde straten en wijken reserveren voor mensen met hun eigen huidskleur omdat ze bang zijn dat hun kind verliefd wordt op een Afrikaan of een moslim.
Tijdens mijn droom ging ik tijdreizen (vindt ik leuk) en zag lijsttrekkers in tv-debat, die tijdens de verkiezingscampagnes van 2021 dezelfde plaat blijven draaien: ‘Niet je afkomst telt, maar je toekomst’.
Van de schrik werd ik wakker en ik dacht het zou zomaar de nieuwe slogan van de Belasting kunnen zijn.