Hoe Trumps beleid tegenover islamieten en in het Midden-Oosten vormgegeven gaat worden, blijft zeker tot 20 januari 2017 onduidelijk.
Trump’s uitgangspunt is boven alles het versterken van Amerikaanse belangen en daarmee zal hij naar mijn overtuiging zich sterk maken voor de Amerikaanse militaire kracht en aanwezigheid.
De filosofie is en blijft: wil je Amerika veilig houden, dan moeten we in het Midden-Oosten, Noord-Afrika en Azië naar believen adequaat ingrijpen. De voordrachten van kandidaat-ministers en de nieuwe staf voor de veiligheidsdiensten toont spierballen en straalt rechtlijnigheid uit. Een visie die aansluit bij rechts, religieus en blank Amerika.
Volgens Trump kon IS door de slappe aanpak van Obama en Clinton uitgroeien tot een macht in meer dan 35 landen. Vertegenwoordigd in Syrië en Irak, kent IS verder filialen in Arabische landen, Noord-Afrika, Europa en de VS. Trump, als leider van een democratische staat, gesteund door een meerderheid van Republikeinen en alle controlerende politieke organen, geeft publiekelijk aan dat hij de kracht en regeerstijl van Poetin bewondert. Een kopie van die stijl leidt tot samenwerking tussen beide landen in Syrië om IS te verslaan.
Dat Trump niet protesteert tegen de bombardementen op scholen en ziekenhuizen is een directe breuk met het mensenrechtenbeleid van Obama. De uitspraak “Ik hou niet van Assad, maar hij rekent wel af met IS” maakt Assad opnieuw tot een erkende partij. IS en Al Qaeda maken de meeste slachtoffers onder islamieten, ongeacht of het soennieten of sjiieten zijn. IS verslaan wordt dus door vele gelovigen en door staten in de regio toegejuicht. Bewoners en regeringen willen orde in de regio scheppen, een orde die mede door hen wordt bepaald. Louter IS verslaan, leidt niet zonder meer tot stabiliteit in de regio.
De afloop van de tweede Iraakse oorlog heeft ons geleerd dat je een gesteund plan moet hebben om de bestuurlijke gaten in te vullen en te zorgen voor een economische opbouw die ontwikkeling en werkgelegenheid voor alle etnische en religieuze groepen tot stand brengt.
Wat mogen we verwachten na 20 januari 2017 in Syrië?
Vermoedelijk wordt er een gelegenheidscoalitie tussen de VS, Rusland met in hun kielzog Assad gevormd tegen de strijders van het Kalifaat om IS en andere oppositiegroepen militair weg te vagen. Het gevolg hiervan is dat IS haar plan zal aanpassen en met andere middelen op de verschillende continenten haar strijd voortzetten.
Het bondgenootschap met BOKO Haram en de aanwezigheid in Libië zijn volgens mij voorbodes. Veel IS-strijders zijn gerekruteerd in Marokko, Tunesië en Algerije. De kans op aanslagen in deze landen neemt alleen maar toe.
De IS-cellen in Europa en Noord-Afrika zullen actief worden en de ideologische concurrent Al Qaeda zal proberen haar verloren terrein onder jihadisten van IS terug te winnen. Ook Al Qaeda heeft er belang bij om de strijd tegen het Westen en haar Arabische bondgenoten te intensiveren. Al Qaeda is de strijd in Afghanistan en Pakistan inmiddels aan het opvoeren.
De strijd tegen de jihadistische terreur zal dus via andere strijdtonelen en met veel Westerse en islamitische burgerslachtoffers voortgezet worden. De westerse inlichtingendiensten en die van de Noord-Afrikaanse landen zullen het druk krijgen.
Het voorgestelde beleid “Suspend, on a temporary basis, immigration from some of the most dangerous and volatile regions of the world that have a history of exporting terrorism” past binnen de voorgestane harde aanpak van het jihadisme. De term islamiet wordt niet langer gebruikt, maar de beschrijving van de regio spreekt boekdelen.
De voorgestane harde – lees: militaire aanpak – van de jihadisten in Syrië en Irak, raakt alle democratische en islamitische landen direct. Zeker als de VS zich dan terugtrekken en met name Marokko, Tunesië en Algerije niet langer steunen in hun ontwikkeling naar democratie.
Cor Snijders is geassocieerd met Lowlands Solutions Netherlands