De afgelopen jaren is pijnlijk duidelijk geworden dat onze politieke leiders, en in het bijzonder de minister-president, opereren binnen een kader van dubbele standaarden. Wanneer het gaat om moslims, Marokkanen en andere minderheidsgroepen, worden scherpe uitspraken zonder aarzeling gedaan. Maar zodra het onderwerp verschuift naar gevoelige kwesties zoals het zionisme en Israël, treedt er een opvallende terughoudendheid op, en worden kritische noten angstvallig vermeden. Dit meten met twee maten ondermijnt niet alleen het vertrouwen in de politiek, maar ook het gevoel van rechtvaardigheid in de samenleving.
Het is een misvatting dat het integratieprobleem ligt bij de moslims of de Marokkaanse gemeenschap. Wij zijn beter geïntegreerd dan sommige politici zelf, zoals Geert Wilders, veel Kamerleden en zelfs de minister-president. Het probleem ligt niet bij integratie; het gaat om rechtvaardigheid en gelijke behandeling. Als het gaat om moslims of minderheden, durven politici zonder risico’s en zonder nuance een oordeel te geven. Maar wanneer het gesprek gaat over het zionisme, dan denkt men duizendmaal na voordat men een uitspraak doet, en in veel gevallen lijkt het zelfs veiliger om excuses te zoeken.
Het recente gesprek van de minister-president met de Israëlische leider Netanyahu toont dit patroon van dubbelzinnigheid glashelder aan. Zonder de feiten af te wachten, verklaarde hij prompt zijn steun voor de acties van Netanyahu – nog voordat er een duidelijk beeld van de situatie was, en zonder onafhankelijk onderzoek.
In een normale situatie zou een regeringsleider opkomen voor de belangen van álle burgers en een feitelijke, afgewogen houding aannemen. Onze minister-president zou als vertegenwoordiger van álle Nederlanders juist behoedzaam en objectief moeten optreden. In plaats daarvan leek hij zich op te stellen als een volgzame pion, een “werknemer” van buitenlandse belangen. Het is beschamend dat hij zich niet opstelt als leider van Nederland, maar eerder als iemand die slechts buitenlandse belangen volgt.
Dit beeld wordt nog schrijnender wanneer hij, geconfronteerd door een journalist met de vraag of hij het gewelddadige gedrag van Maccabi-supporters veroordeelt, geen antwoord durft te geven. Terwijl hij geen moeite heeft om moslims of minderheden ter discussie te stellen, blijft het in dit geval oorverdovend stil.
Deze hypocrisie, deze dubbele standaarden, vormen een gevaarlijke trend in onze politiek. Het vergroot niet alleen het wantrouwen in de overheid, maar versterkt ook een groeiend gevoel van vervreemding bij degenen die telkens weer als “de ander” worden weggezet.
Echte integratie, respect en gelijkwaardigheid kunnen pas bestaan wanneer onze leiders rechtvaardig en consequent zijn in hun handelen. Tot die tijd blijft onze samenleving verdeeld en blijft de vraag wie onze minister-president werkelijk vertegenwoordigt.
