De oorlog tussen Israël en de Palestijnen duurt inmiddels al meer dan 75 jaar met veel doden aan beide kanten. En zoals bij elke oorlog zijn er slechts slachtoffers en verliezers, nooit winnaars.
7 oktober 2023 en daarvóór blijven nationaal en wereldwijd tot veel ophef leiden, met onnodig menselijk leed, verdriet, woede en machteloosheid. In Nederland houden de heftige discussies en demonstraties over en weer niet op. De meeste verlopen vreedzaam, sommige ontaarden helaas in geweld, beschadiging van (overheids)gebouwen en vernieling van persoonlijke eigendommen van ondernemers en burgers.
De toenemende angst, onmacht en woede hebben veel Nederlandse Joden in de armen van extreemrechtse partijen zoals de PVV gedreven. Namens die partij profileert Geert Wilders zich als bondgenoot van Israël. Maar zijn steun aan de Nederlandse Joden is niet moreel gemotiveerd. Opportunisme is wat de beroepspoliticus Wilders drijft. In die rol pookt hij vuurtjes tot bosbranden. De redder van Joodse Nederlanders is hij zeker niet.
Rechtsstaat
Wilders en zijn medestanders denken de angst van Nederlandse Joden te bestrijden door Marokkaanse Nederlanders te ontmenselijken met onrechtmatige maatregelen en wetten. Zijn oproep tot onderdrukking van Marokkaanse Nederlanders druisen in tegen de principes van onze rechtsstaat. Want de rechtsstaat is er niet om te discrimineren maar om burgers ongeacht hun afkomst te beschermen.
Tegen Joden- en Marokkanenhaat
Ik voel mee met de woede en wanhoop van Nederlandse Joden. En laat ik u geruststellen: de echte bondgenoten van Joodse Nederlanders, op lange termijn, zijn de Nederlandse Marokkanen. De lange geschiedenis van vreedzaam samenleven en samenwerking tussen Joden en Marokkanen, zowel in Marokko als in de diaspora, toont aan dat wij een historie hebben van verwantschap. Wij moeten deze traditie in onze historie voortzetten, samenwerken en elkaar beschermen tegen alle vormen van onrecht en van Joden- en Marokkanenhaat.
Nederlandse Joden dragen geen verantwoordelijkheid voor de situatie in de Palestijnse gebieden in Israël noch voor de economische, sociale en culturele problemen van Marokkaanse Nederlanders. Tegelijkertijd is het zo dat Marokkaanse Nederlanders niet systematisch ‘op jodenjacht’ zijn, ondanks dat zij meeleven met het Palestijnse leed.
De kleine groep jongeren die uit frustratie en kortzichtigheid over de scheef gaan, is zeker geen weerspiegeling van de Marokkaanse gemeenschap als geheel.
Holocaust is geen Marokkanenprobleem
De bewering en angst dat Marokkanen van nature een hekel hebben aan Joden en andersom is een botte, irrationele fantasie die de rijke geschiedenis tussen beiden gemeenschappen te kort doet. En Marokkanen kunnen zeker niet de Holocaust worden verweten, een historische climax die op Europese grond is geworteld. In Europa bestond al lang vóór de Tweede Wereldoorlog Jodenhaat, nog voor de komst van Marokkanen naar Nederland. Wij moeten zo goed als het kan irrationele angsten wegnemen aan beide kanten.
Ons succes als samenleving hangt af van een regering en politici die de rechtsstaat respecteren en die de polarisatie bij kunnen sturen om een kettingbotsing af te wenden. Maar politici die bewust, Joden tegen Marokkanen opzetten, vergroten de kloof tussen Joden en Marokkanen. Politici moeten beseffen dat emoties uit de bocht kunnen vliegen. Als zij meedeinen op die emoties omdat we ze die zogenaamd serieus moeten nemen, dan rijden ze ons als samenleving een gevaarlijke afgrond in.
Pro-Palestijnse of pro-Israëlische acties zullen de situatie in het Midden-Oosten niet oplossen. Wat de gemeenschappen in Nederland kunnen doen is elkaar opzoeken, ontmoeten, de hand reiken en samenwerken op basis van wederzijds respect en gelijkwaardigheid. Het is tijd om weer samen thee te drinken.
