Het moet vorig jaar zijn geweest dat ik die documentaire zag waarin hij onder andere zijn debuut maakte in Ajax 1.
Wat wist ik van hem? Niets meer dan dat hij een groot talent zou zijn. Een begenadigd voetballer, waarvan een voetbaltoekomst lonkte in grote mondaine wereldsteden als Londen, Barcelona, Madrid of Parijs. Maar dat was helemaal niet wat ik zag. Ik keek naar de beelden en het ging helemaal niet om voetbal. Hier vertelde iemand zijn levensweg en zijn levensvisie. In woord maar vooral in daad.
De dag na zijn debuut loopt hij op het voetbalcomplex van Ajax rond en zoekt bewust iedereen op die een rol heeft gespeeld in zijn ontwikkeling. In veel gevallen denk je: mooi voor de camera, maar hier liet iemand zich zien in ontwapenende eerlijkheid en: dankbaarheid. Tot aan de kantinevrouw toe. En je zag dat zijn dankbaarheid zich terugbetaalde in ongelooflijk warme omhelzingen en dankbare woorden. Ontwapenend bescheiden.
Je zag het nest waarin hij leeft. Ouders die trots zijn maar waarop hij ook ongelooflijk trots is. Hij koestert ze. Ook dat was zichtbaar. Ik zag een trotse broer voorbij komen. En bij Jinek kwam een fragment voorbij uit een nog uit te zenden interview. Nouri gaf daarin aan dat hij zijn vader meenam op vakantie met vrienden. Als zijn eigen poortwachter. En zijn vader gaf hem kennelijk de ruimte. Begreep wat er nodig was voor zijn jonge zoon, maar wist tijdig aan te geven wanneer het genoeg was. En Nouri luisterde. Hij wilde dat horen.
Ik hoopte na afloop van de documentaire dat hij ver zou komen en alleen maar zou mogen groeien als de mens die hij aan het worden was. Hij zou wel eens andere accenten in het topvoetbal kunnen gaan zetten. Een voorbeeld zijn in een te hedonistische wereld.
Na zijn debuut zie je hoe hij wordt opgewacht door zijn vrienden voor zijn huis. Gejuich en gezang. Als hij naar binnen gaat zegt hij in de deuropening iets als: ‘Ok jongens dat was even leuk, maar nu weer rustig en stilletjes aan voor de buren heh!’ Duidelijk maar met een glimlach. Ergens zag ik hem al een brug bouwen in de Nederlands-Marokkaanse verhoudingen. Aansprekender en begrijpelijker dan Aboutaleb of Marcouch. Met Amsterdamse humor. Ach ja, je droomt wel eens wat.
En nu is Nouri getroffen door ernstig en onherstelbaar hersenletsel. Geen voetbaldromen na te jagen maar vooral een mens die niet langer mag groeien. En van heinde en verre stromen de steunbetuigingen binnen. Alleszeggend.
Er lag zoveel moois in het verschiet zeg je dan.
Tja.
Vanuit Rabat kijk ik een stralende wereld in waar de zon ongenadig hard schijnt en alles kleur geeft. Ik laat alles wat in het verschiet zou liggen voor Nouri even voor wat het is en denk vandaag aan zijn ouders, zijn broers en zussen, zijn familie en naaste vrienden. Voor hen is de wereld stil komen te staan. Van kleur verschoten. Hun zoon is er nog wel maar ook een beetje niet meer. Hoe ga je daar mee om? Zij moeten verder in een nieuwe werkelijkheid die ze nog nauwelijks kunnen bevatten. Ik gun ze alle kracht om hun weg daarin te vinden en dat hun geloof daarbij een rots in de branding mag zijn.
Ik hoor mijn eigen zoons op de achtergrond keihard lachen terwijl ze samen minecraft spelen. Ik schiet even vol. Ik wens de ouders van Nouri nog een dierbare kus op hun voorhoofd van hun zoon. IJdele hoop? Waar zouden we zijn zonder hoop?
Ps En toen was er afgelopen weekend de 34e minuut tijdens het EK voetbal voor vrouwen. Nederland-Noorwegen. Een vol stadion Galgenwaard staat en klapt voor Nouri. 34, zijn rugnummer. Daarvoor in de 32e minuut die ovatie voor overleden oud-international Sylvia Nooij. Koning en Koningin klapten mee. Iedereen voor even verbonden. Dezelfde taferelen op vrijdag voor het ouderlijk huis van Nouri in Amsterdam. Ach, je droomt wel eens wat.
Thijs Kolster woont met zijn gezin in Marokko en schrijft sinds 2015 een wekelijks blog onder de titel ‘Verhalen uit Marokko’. Vanaf april 2016 is hij vaste columnist voor De Moslimkrant. Thijs kijkt met zowel de blik van een buitenstaander en als ingezetene naar Marokko. Op die manier laat hij ons op een luchtige manier kennis maken met Marokko. Dat maakt zijn blik interessant.